Pierwszy swój obraz pokazał w Towarzystwie  Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie w 1883 roku. Tego samego  roku zapisał się do Szkoły Sztuk Pięknych w Krakowie, a rok później wyjechał do Paryża, gdzie m.in. uczęszczał na prywatne kursy w pracowni portrecisty E.-A. Carolusa Durana.   Po czterech latach powtórnie wyjechał do Francji  i poznał wtedy malarstwo impresjonistów, które  wywarło głęboki wpływ na jego twórczość. W Paryżu żył z początku w biedzie, nieraz głodował, swe prace sprzedawał za grosze. W 1890 r. jego prace wystawione w Salon du Champs de Mars zdobyły jednak uznanie francuskich krytyków, co skwapliwie odnotowała prasa warszawska. W ślad za tym poszło zainteresowanie jego dziełami  i sytuacja  autora trochę zaczęła się poparwiać. Następne lata spędzał przeważnie w Kijowie, gdzie mieszkali jego matka i brat. Odwiedzał dwory swych znajomych i rodzinne strony na Ukrainie. Wyjeżdżał też do Francji,  Włoch i Hiszpanii. Po drodze zatrzymywał się w Krakowie, Warszawie, bądź Berlinie. W czasie tych wyjazdów zwiedzał muzea i zabytki oraz mnóstwo rysował i malował.  Uczestniczył w wystawach polskich, a w Kijowie działał w Towarzystwie Artystów Południowo-Rosyjskich. Pełnił funkcję sekretarza Kijowskiego Towarzystwa Wystaw Artystycznych, które organizowało ekspozycje w Kijowie i Odessie. Był współzałożycielem Towarzystwa Malarzy Kijowskich. Kiedy Julian Fałat, jako rektor krakowskiej Szkoły Sztuk Pięknych, zaoferował mu profesurę, przyjął  tę propozycję z radością, licząc że „raz się ta straszna nędza skończy”. W 1897 r. objął nowo utworzoną katedrę malarstwa pejzażowego i był jej kierownikiem do końca życia.

Więcej informacji, ciekawostek i materiałów dotyczących Jana Grzegorza Stanisławskiego znajdziesz w jego biogramie i na dalszych stronach naszego serwisu.